فرامرز اصلانی

زلف آشفته ُ
خوی کرده ُ
خندان لب مست
پیرهن چاک ُ
غزل خوان ُ
صُراحی در دست
نرگس عربده جوی ُ
لبش افسوس کنان
نیم شب ، دوش به بالین من آمد بنشست
سر فراگوش من آورد
به آواز حزین گفت : ای عاشق شوریده من
خوابت هست ؟؟
عاشقی را چنین باده شبگیر دهند
کافر عشق بود گر نشود باده پرست...